به نقل از «خبرگزاری دانشجو»

غفلت از تحولات در همسایگی در زمانه سیاست همسایگی

تاریخ انتشار: ۱۰ مهر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۱۱۴۲۹۷

در طول تاریخ مناسبات بشری از زمان قبایل و طوایف تا در زمانه کنونی دولت ملت ها، مناقشات مرزی امری اجتناب ناپذیر بوده است و خواهد بود. در این میان مناقشه میان دو کشور تاجیکستان و قرقیزستان پس از سه دهه از استقلال همچنان محل اختلاف و درگیری‌هایی میان این دو کشور است.

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو، در طول تاریخ مناسبات بشری از زمان قبایل و طوایف تا در زمانه کنونی دولت ملت ها، مناقشات مرزی امری اجتناب ناپذیر بوده است و خواهد بود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این امر در کشور‌های تازه استقلال یافته در دوران پسااستعماری و استقلال یافته از تصلب ساختاری در نظام دو قطبی با شدت بیشتری در جریان است. در این میان مناقشه میان دو کشور تاجیکستان و قرقیزستان پس از سه دهه از استقلال همچنان محل اختلاف و درگیری‌هایی میان این دو کشور است.

روسیه همواره یکی از کشور‌ها و مولفه‌های پیشگام در حل و فصل مناقشات در این منطقه بوده است. در مقطع فعلی، اما مسکو درگیر در بحران اوکراین است و به نظر می‌رسد عمده تلاش کرملین بر این بحران متمرکز شده است. هر چند به شکل رسمی از دولت‌های دو کشور خواسته شده تا از تشدید تنش‌های نظامی اجتناب ورزند، اما از شرایط میدانی این خبر به گوش می‌رسد که ادامه درگیری میان دو کشور می‌تواند ابعاد جدید نظامی- امنیتی، سیاسی و دیپلماتیک داشته باشد. بعد جدید تشدید درگیری‌های مرزی میان دوشنبه و بیشکک که تا امروز شدیدترین مناقشات توصیف شده است.

در شرایط فوق و در دوه‌ای که سیاست همسایگی به عنوان سیاست کلیدی خارجی کشورمان پذیرفته شده است، انتظار می‌رفت وزارت امور خارجه در برهه کنونی و در دوره‌ای که روسیه تمرکز لازم برای ورود به مسائل مناطق پیرامونی اش را ندارد، با یک برنامه میانجی گرایانه و دیپلماتیک فعال زمینه حل و فصل مناقشات پیش آمده بین این دو کشور دوست و همسایه را فراهم کند.

اما متاسفانه به مانند سایر مسائل مهم و در جریان در کشور‌های همسایه و مناطق پیرامونی و همچنین غفلت اساسی در پیشبرد اشکال مختلف دیپلماسی، وزارت امور خارجه در این مورد خاص تاکنون به شکل انفعالی عمل کرده است و فرصت شکل گرفته برای ایفای نقش گفتمانی و دیپلماتیک ایران در حل و فصل مسائل پیرامونی را از دست داده است.

با این حال و علیرغم آسیب اشاره شده، با توجه به اهمیت تاجیکستان و قرقیزستان در سیاست خارجی ایران، امید است این وزارتخانه با تشکیل یک کارگروه تخصصی دیپلماتیک و آشنا به مسائل منطقه با محوریت ارشدترین مقام وزارت امورخارجه برای کمک به حل و فصل مسائل فی مابین این دو کشور اقدام کند.

بدون شک ایفای نقش فعال و موثر ایران در کمک به حل و مدیریت این مسائل آن هم در شرایط کنونی که روسیه به عنوان یکی از رقبای منطقه‌ای تا آینده‌ای نامعلوم درگیر بحران اکراین است، هم به تثبیت جایگاه ایران در منطقه فوق کمک خواهد کرد و هم اینکه پیامی مشخص و روشن برای سایر همسایگان و کشور‌های پیرامونی خواهد بود تا متوجه اراده تهران برای حضور فعالانه در حل مسائل ایجاد شده بر اساس احترام به حاکمیت کشور‌ها و بر طبق قواعد حقوق بین الملل است.

عابد اکبری

منبع: خبرگزاری دانشجو

کلیدواژه: روسیه همسایگان ایران بحران اوکراین حقوق بین الملل دو کشور حل و فصل میان دو کشور ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت snn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری دانشجو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۱۱۴۲۹۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

غفلت در بهره‌برداری از میادین مشترک نفت و گاز، چه بر سر آینده اقتصاد می آورد؟

به گزارش خبرآنلاین منابع نفت و گاز محدودند و هر روز هم از میزان‌شان کاسته می‌شود و از سوی دیگر، سوخت‌های فسیلی به واسطه تأثیرات سوئی که بر زیست‌بوم کره زمین می‌گذارند، اگر جایگزین مطمئنی برای‌شان پیدا شود، جایگاه و ارزش خود را در صنعت و اقتصاد جهان از دست خواهند داد؛ چنان‌که امروز شاهد گسترش سوخت‌های پاک و انرژی‌های سبز هستیم؛ ازاین‌رو حتی این احتمال وجود دارد که زودتر از آنکه منابع نفت و گازمان تمام شود، بی‌ارزش و بی‌مشتری بماند.

روزنامه شرق نوشت: پس چاره چیست و چه باید کرد؟ خرج‌کردن منابع و سرمایه‌های ملی در کشور به چنان مرز بحرانی رسیده که دیگر قطعا زمان و فرصت نداریم که چرخ را از نو اختراع کنیم و نسخه‌های بی‌مایه و فاقد پشتوانه اجرائی و عملیاتی ارائه دهیم. تنها گزینه پیش‌رو، گام‌زدن در مسیر تجربه‌های امتحان‌ پس‌داده و به ثمر نشسته است. تجربه همان‌هایی که مانند ما منابع خدادادی دارند، چه در داخل کشورشان و چه در میادین مشترک؛ اما با نگاهی متفات، درآمدهای حاصل از فروش نفت و گازشان را در عوض هزینه‌کرد برای بودجه‌های جاری به کانال‌های سرمایه‌گذاری هدایت‌ کرده و امروز، فصل خوشه‌چینی‌شان رسیده؛ کشورهایی مانند نروژ یا همسایگانی مانند امارات و قطر.

نفت و گاز برای این کشورها سرمایه ملی بوده، سرمایه را سرمایه‌گذاری کردند و هزینه‌های‌شان را هم از کنار همان سرمایه‌گذاری‌ها تأمین می‌کنند؛ نگاهی که شاید در کشور ما با راه‌اندازی حساب ذخیره ارزی و بعد هم صندوق توسعه ملی گام‌های نخستینش برداشته شد؛ اما از همان گام نخست و قدم اول فراتر نرفت؛ چراکه این مهم، نیازمند عزمی ملی و خواستی همگانی است؛ اینکه منابع ملی را به کانال سرمایه‌گذاری هدایت کنیم تا حق آیندگان را هم حفظ کنیم و سهم آنها را هم پیش‌خور نکنیم، نیازمند همراهی و همگامی همه سیاست‌گذاران و تصمیم‌گیران و مجریان است.

صندوق توسعه ملی در مدت قریب به سه سال گذشته سعی بر آن داشته تا این مفهوم را برای تمام ارکان اقتصادی کشور تبیین و تفهیم کند که کارکرد و اساسنامه این صندوق، ایفای نقش در کسوت یک صندوق بین‌نسلی است تا منابع ملی را سرمایه‌گذاری کرده، خلق ثروت و ارزش کند و در نهایت، هم ساکنان امروز و هم اهالی فردا را منتفع سازد؛ اما نه‌تنها شاهد همراهی و همگاهی نبوده؛ بلکه تمام انرژی و ظرفیت‌هایش را صرف آن کرده تا سنگ‌هایی را که پیش پایش نهاده‌اند، بردارد؛ آن‌هم برای آینده فرزندان این سرزمین. افق روشن صندوق توسعه ملی که با عنوان حکمرانی نوین مطرح شد و چشم‌اندازش وصول مطالبات ملی و معوق و هدایت در راستای ارزش‌آفرینی برای مردم ایران بوده، امروز به جنگی فرسایشی بدل شده است‌.

و اما در میانه این کشمکش، آنچه ذبح می‌شود، منفعت مردم ایران ‌ است و بدون‌تردید برنده بازی، همسایگانی هستند که از تعلل و بی‌عملی ما سود می‌برند؛ سرمایه‌گذاری صندوق توسعه ملی در میادین مشترک نفت و گاز به منظور افزایش برداشت از منابعی که همسایه با تمام توان و ظرفیت از آن برداشت می‌کند، فرصت طلایی برای خلق ثروت و افزایش سرمایه و منابع ملی بود؛ فرصتی که با تنگ‌نظری و بخشی‌نگری به اضمحلال رفت و تنها کشورهایی را که با آنها میادین مشترک داریم، شادمان کرد.

کشوری مانند قطر که میدان گازی پارس جنوبی را با ما به اشتراک دارد، نه‌تنها با تمام توان و ظرفیت در حال برداشت است؛ بلکه همواره و هرروزه سرمایه‌گذاری در این میدان را افزون می‌کند تا کاهش افت فشار در پی برداشت‌ مستمر، حجم تولید و صادرات‌شان را کاهش ندهد؛ اما ما در این سوی مرز تنها اقدامات آنها را به نظاره نشسته‌ایم و قدم از قدم برنمی‌داریم. بحمدالله توجیه‌ها و بهانه‌ها جور است: کشور در شرایط تحریم است و توان سرمایه‌گذاری تازه را نداریم و الخ... . اما صندوق توسعه ملی دقیقا در چنین شرایطی طرحی را ارائه داد که حجم بالایی از سرمایه‌ها را به میادین مشترک نفت و گاز گسیل می‌کرد و حاصلش افزایش برداشت درخورتوجه از میادین بود که هم سرمایه ملی را افزون می‌کرد و هم با پرداخت سهم دولت، گشایشی ایجاد می‌کرد و مرهمی می‌شد بر اقتصاد ملی؛ اما حیف و صد حیف که منفعت ملی فدای بخشی‌نگری شد.

23302

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1901962